SAKİN ELLER

Ellerimde bir sakinlik var şu sıralar
Aradaki ipleri koparmak istiyorlar sanki.
Tek başlarına yürümek için toprak üzerinde parmak uçlarında,
Alıp başlarını gidiyorlar asi gençler gibi.


Sakinlik üstünü örtmüş ellerimin belli ki
Tutmak istemiyorlar geleceği sıkıca
Mumların üzerinde kovalıyorlar dans eden alevleri
Yüzüme bakmaz oldular derin mısraların kucağında


Ellerim...
Her geçen gün ikişer basamak daha iniyorlar.
Düşmanların yukarıdan şahin gözü gibi atılan bakışları altında,
Yeni yetme çocuklara dönüyorum,bir yanım endişeli bir yanım kırılgan


Demir alıyorlar sakin limandan habersizce maviliklere,
Martıların kanatları eşliğinde ufacık bir teknede.
Ardında yazısız mektuplar bırakıyor bu süzülen gözyaşlarına,
Ufukta görünen güneşin iç gıcıklayan sarısını kaçırmamak üzere.


Yalvarsam yakarsam sessizce rahatsız etmeden kimseyi,
Duyarlar mı hıçkırıklarımı havaya karışan duygularımda?
Bir tek ben anlarım onları buz tutmuş beton kaplı yolların yalnızlığında
Tekrar dönerler mi bana, yazılarımın sıcaklığını hissetmeye?


Gecelerime yoldaş olsalar yastığıma kıvrılıp,
Bebekler gibi uyusalar mışıl mışıl öylece.
Dillendirseler sözlerimi en uysal kelimeleri taşıyıp kağıtlarca.
Ellerim,ah geçmişten kopup gelebilse yanı başıma.


Durağan bulutların altında tahta bir salıncakta oturuyorlar,
Sallanıp uçsuz bucaksız göklere erişmek istermişcesine.
Yanık resimlerde dolanıyorlar yolunu kaybeden yavrular gibi,
Ellerim sakin, benim ölümümü beklercesine...

                                                                                     Nilsu SERTOĞLU