UYUYAN

Uyuyan ben miyim yoksa duvarlar mı
Yalvaran bakışların ardındaki çaresizliğin dizlerinde
Yapayalnız,bir başına isimsizdir korkusuzluğum
Gürleyen göğün ardından parıldayan güneşe
Birikir bedenimin her bir köşesinde terlemiş sevdalarım
Varlığından habersiz sallanırken bir bayrak misali direklerde
Uçar mı özgürlüğe koynumda beslediğim kuşlarım
Gözü dönmüş kara zincirlerin bitmeyen esaretinde
Çürümüş kendimden soyutladığım zavallı yıllarım
Pişmanlıklarla kurulan kalelerin soğuk merdivenlerinde
Onca sevimsiz yüz görünür baktığımda avucumun içine 
Kimi söylenir durur egolarının kucağında yükselirken
Kimi susar oturur yüreklerinin zayıflıklarıyla boğuşurken
Şimdi söyle bana avucumun içinde belirmeyen yegane varlık
Uyuyan ben miyim yoksa duvarlar mı
Geliyor üstüme üstüme turuncu kaplı anılar dört nala
Şahlandı aciz tutkunun önünde asil yürekli atın
Ucuz kulaklarınla duyduklarına göre nefretini öne atarken
Yıpranmış dürüstlüklerde cesaretinin kırıntılarını aradın
Üflediğin lambaya irili ufaklı taşlar atılıyor gözlerinin önünde
Yırtılan değersiz kağıtların oluşturduğu bir tepeden bak şimdi dünyaya
Taptığın onca şeyin yok oluşuna tanık oldun derin sitemlerinde
Tuttuğun elin aşağıya baktığın anda seni ittirmesiyle düşerken
Uyuyan ne benim ne de duvarlar
Uyuyan, maviliklerde süzülürken kopup giden içinde tuttuğun fikirlerin
Uyuyan, göz göre göre paylaştığın mutluluklarındaki bencilliğin
Uyuyan, yaşamında kaybettiğin anlamların hiç duyamadığın çığlıkları
Uyuyan...sensin yalnız sen!

                                                                                        Nilsu SERTOĞLU